Wyzwania i możliwości dla programów rozwoju talentów w branży gier elektronicznych

Czasy, w których gracze mogli dotrzeć na szczyt e-sportu z domu bez profesjonalnych wskazówek, dobiegły końca. Coraz więcej uwagi poświęca się odżywianiu, współpracy oraz zdrowiu psychicznemu i fizycznemu. Od 2020 roku powstało kilka programów rozwoju talentów e-sportowych. W tym artykule koordynatorzy programów z holenderskiego BrabantSport Esports Talent Hub, H20 Esports Campus i Esports Talentcenter Gelderland dzielą się pięcioma głównymi wyzwaniami i możliwościami.

1. Brak krajowej piramidy e-sportowej

Według Matthijsa Mola, koordynatora BrabantSport Esports Talent Hub, największym wyzwaniem dla rozwoju talentów w e-sporcie jest brak krajowej piramidy e-sportowej. "W tradycyjnych sportach istnieje wyraźna piramida sportowa, w której gracz przechodzi od dołu do góry. Ta jasna struktura jest wciąż ograniczona w e-sporcie. Myślę, że jest to kluczowy czynnik dla strukturalnego rozwoju graczy e-sportowych".

Donny Stumpel, koordynator Esports Talentcenter Gelderland, opisuje, jak powinna wyglądać piramida: "Na szczycie znajdują się najlepsze e-sporty, pośrodku rozwój talentów, a na samym dole e-sporty oddolne. Jesteśmy w środkowej części, rozwijamy talenty i musimy wypełnić lukę do najlepszych e-sportów. Poprzez wycieczki szkolne staramy się wprowadzić graczy oddolnych do programu rozwoju talentów, ale dotarcie na szczyt jest nadal trudne".

2. Znajdowanie talentów

Mol uważa znalezienie odpowiednich talentów za główne wyzwanie: "W e-sporcie struktura oddolna jest często niewidoczna, ponieważ wiele dzieje się online. Utrudnia to znalezienie talentów e-sportowych". Obecnie zespoły i centra rozwoju talentów są często zależne od graczy, którzy sami się rejestrują lub szukają w kręgu społecznym już zarejestrowanych graczy. Gracze muszą spełnić kilka wymagań jakościowych, aby dołączyć do programu. Stumpel: "Wybieramy graczy na podstawie czterech aspektów: umiejętności w grze, motywacji, wieku i lokalizacji. Oznacza to, że część zainteresowanych graczy również odpada". Ze względu na brak piramidy i kulturę online, identyfikacja talentów e-sportowych nadal stanowi wyzwanie dla ośrodków.

3. Niepewna ścieżka kariery gracza e-sportowego

Nawet jeśli talent zostanie odkryty, ścieżka kariery graczy e-sportowych jest często niepewna. Odnosi się to również do piramidy e-sportowej, mówi Tuip: "Często nie jest jasne, w jaki sposób gracz z pewnym doświadczeniem w mniejszych turniejach lub meczach, który wspina się po drabinie i jest podekscytowany, może przejść na poziom półprofesjonalny". Mol dodaje: "W e-sporcie można nagle należeć do światowej czołówki i równie szybko z niej zniknąć". Może się wydawać, że ma się takie same szanse jak w przypadku zakładów sportowych, choć nic takiego nie ma miejsca.

Powodem tego jest niestabilność gier e-sportowych i struktur rywalizacji. Właściciele gier mogą jednostronnie zdecydować, czy kontynuować finansowanie zawodów, jeśli ich popularność spadnie. Oznacza to, że gracz e-sportowy może być bez pracy z dnia na dzień i musi przejść do innej gry, która wymaga innych umiejętności. Stumpel używa tradycyjnych sportów, aby wyjaśnić swój punkt widzenia: "Porównaj to z profesjonalnym tenisistą, który nagle musi grać w profesjonalnego padla w ciągu kilku miesięcy".

4. Brak wsparcia społecznego dla kariery e-sportowej

Oprócz niepewności, koordynatorzy regularnie widzą brak wsparcia społecznego ze strony środowiska talentu, mówi Stumpel: "Rodzice i opiekunowie często nie są świadomi tego, co ich dziecko robi w e-sporcie i ile czasu potrzeba na dalszy rozwój talentu. Brak wsparcia często występuje u graczy, co wydaje się wpływać na ich rozwój". Nauka postrzega również wsparcie społeczne jako ważny czynnik motywujący talenty (sportowe). Biorąc pod uwagę, że talenty w innych sportach spędzają średnio 28,5 godziny tygodniowo na swoim sporcie, wsparcie to wydaje się niezbędne.

5. Potrzeba trenerów z odpowiednią wiedzą

Dla dobrego programu treningowego dobre wytyczne są oczywiście ważne. Mol: "Obecnie jest niewielu trenerów, którzy mają zarówno wiedzę na temat konkretnych gier, jak i doświadczenie lub szkolenie w zakresie coachingu". Stumpel wyjaśnia to następująco: "Mamy do czynienia z trenerami e-sportu pierwszej generacji, samoukami, którzy mają wystarczające doświadczenie w grze, ale często brakuje im dydaktycznego i pedagogicznego aspektu coachingu".